و بعد...

آره... من عاشق شده بودم.
عاشق کسی که...
چی میتونم بگم از موجودی که تنها آرزوت خوشبختیشه؟...
موجودی که وقتی بهش فکر میکنی، دیگه نمیتونی به خودت فکر کنی. موجودی که تنها چیزی که مهمه بودنشه، نه چه جوری بودنش.
نمیدونم چرا باید یه همچین موجودی تو زندگی آدم پیدا بشه. چرا باید یه همچین احساسی به آدم رو کنه.
خوشم نمیاد از داستانای عاشقانه. همشون یه جورن. غیر واقعی. آخر داستان عاشق و معشوق به هم میرسن.
یعنی هیچ نویسنده ای تا حالا عاشق نشده که بفهمه هیچ عاشقی اجازه ی همچین اتفاقی رو نمیده؟
احمقانه به نظر میرسه؟
شاید مسخره باشه ولی از دید یه عاشق، هیچوقت خودش نمیتونه لیاقت معشوقش رو داشته باشه.
و من لیاقت اون رو نداشتم. حتی لیاقت گرفتن وقتش رو هم نداشتم. و این رو کاملا جدی میگم. به هیچ عنوان نمیخواستم بخاطر من کاری بکنه. من لیاقت هیچ کاری رو نداشتم. و اون من رو به چشم یک دوست میدید. و انتظار داشت من هم همین دید رو داشته باشم. مشکلاتم رو بهش بگم، از غم و غصه هام حرف بزنم و... و ... و... . ولی چطور میتونستم بهش بگم که تمام غم و غصه های من خود تویی؟ اون که نمیدونست دوستش دارم.
و ماهها گذشت...
و من میدونستم که باید ازش دور بشم. میدونستم که هر وقت میدیدمش تا مدتها نمیتونستم از فکرش بیام بیرون. و سعی کردم نبینمش. و نمیدونی ندیدنش چقدر سخت بود.
فکر میکنی عاشق شدن راحته؟
فکر میکنی راحته که وقتی با یکی حرف میزنی، هر چند وقت یه بار برگرده بهت بگه حواست کجاست؟ و تو حواست پیش کسی باشه که نمیتونی از فکرش در بیای.
فکر میکنی راحته که وقتی دوستات دور هم جمع میشن و مسخره بازی در میارن و از عشق و عاشقی حرف میزنن و میخندن، تو هم لبخند بزنی و مواظب باشی، که هر لحظه ممکنه بالا بیاری.
فکر میکنی راحته....
و ماهها گذشت...
واسه ی اون مثل روزهایی گذشت که یکی از آدمای دنیا رو ندیده بود، عین میلیاردها آدم دیگه ای که تو روز نمیدید. اما برای من... ماهها بود که ندیده بودمش ولی انگار، سالهایی گذشته بودن بدون هیچ علاقه ای به زندگی... آره... من عاشق بودم. عاشقی که میدونست هیچوقت به معشوقش نمیرسه.